Welkom op station 47

Hoe ziet zo'n dag er nou uit als je vroege dienst heb? De eerste twee weken zijn alweer voorbij en dat houdt dus in dat ik al een maand in Berlijn ben!

Normaal begint de dienst om 06:00 uur, maar omdat ik nog een stuk moet reizen mag ik om 07:00 uur beginnen. Mijn dienst duurt dan ook tot 15:00 uur.

Om 07:00 uur kom ik samen met de stationsleitung op de afdeling en krijgen wij de overdracht, waar ik soms maar de helft van begrijp. Omdat de rest al een uur bezig is, zijn een aantal dingen al gebeurt, dus vaak zit ik nog wel tot half 8 en soms tot 8 uur op kantoor gewoon gezellig te praten of dingen te bespreken. Dan gaan we de afdeling op.

Station 47 is een chirurgie afdeling, waar ook neurologische patiënten liggen, met 20 bedden. De meeste patiënten liggen er gemiddeld 10 dagen, maar sommige mogen met 3 dagen weer naar huis. Ik heb 1 patiënt gehad die heeft 1,5 maand op de afdeling gelegen i.v.m. een zware operatie.

We beginnen met medicatie delen en bloeddruk, temperatuur en eventueel saturatie meten bij de patiënten. Sommige hebben ondersteuning nodig bij de adl, maar veel kunnen alles zelfstandig. Dan word het ontbijt rond gedeeld door een soort helpende en zij haalt ook alle bladen weer op. In die tijd rapporteren wij onze bevindingen van de ronde die we hebben gelopen. Je werkt altijd met zijn 2e, dus 10 patiënten per collega en dan hebben wij momenteel 3 stagiaires die daar over verdeeld worden. Daarna is het vaak rustig, maar zijn is de artsenronde. Hier zijn wij niet bij aanwezig, hun schrijven hun bevinden enz. op in het dossier van de patiënt. Na deze ronde halen wij de dossiers op en kijken of er eventuele wijzigingen zijn of dat er onderzoeken zijn en zorgen dat dit word geregeld. Daarna worden wonden verzorgt, infusen en/of medicatie klaar gemaakt en wanneer van toepassing meteen aangesloten.

Rond 10:30 uur hebben we meestal even pauze. De tafel word gedekt en de broodjes worden klaar gezet. Deze broodjes worden meegeleverd met de ochtendkar voor de patiënten, maar veel mogen of kunnen deze niet eten. Dus mogen wij ze opeten. Erg vervelend..

Na de pauze is het vaak alle karren nalopen, alles bijvullen en controleren. Dan is het al weer tijd voor de patiënten om warm te eten. Wij zijn dan vaak aan het rapporteren, ontslagbrieven enz. aan het regelen of we zitten even gezellig op kantoor. Daarna is er vaak niet heel veel meer te doen. Nog wat kleine dingen worden klaar gezet of gecontroleerd. We lopen nog een keer langs bij de patiënten en kijken of de karren op de gang met koffie/thee nog bijgevuld moet worden. 

Rond 13:30 komt vaak de avonddienst al, waar je dan mee op kantoor zit. Als beide diensten er zijn word de overdracht gedaan. Heel anders dan ik gewent ben en wij zijn 1 van de 3 afdelingen in het ziekenhuis die het nog doen, maar aan bed. Alle dossier worden meegenomen en we gaan langs alle patiënten voor de overdracht. Hier ben je dus al snel een half uur mee bezig, maar je heb wel meteen nog een extra controle op je patiënt hoe het gaat. Daarna kom je weer samen op kantoor en sluit je de dag eigenlijk af. De eerste collega's gaan naar huis en soms met een beetje mazzel mag ik ook eerder weg.

Ondertussen komen en gaan de patiënten, vullen we protocollen in samen met de patiënten die nieuw zijn, bellen die af gaan en familie leden die je aan je mouw trekken voor vragen. Ik kan ze lang niet altijd helpen, omdat ik het niet weet of omdat ik gewoon geen idee heb wat ze bedoelen. Zodra ze weten dat ik de Nederlandse student ben, kunnen ze vaak wel lachen en begrijpen dat ik niet weet wat ze bedoelen. Soms word ik zelf een beetje uitgelachen, omdat ik moeilijke worden moet herhalen en het natuurlijk anders zeg dan hun. Maar collega's, patiënten en familie vinden het allemaal wel erg leuk dat er een Nederlandse student rond loopt op de afdeling en helpen me allemaal graag met de taal en houden er ook rekening mee.

Al met al is het een leuke afdeling om stage te lopen, maar de taal maakt het wel erg moeilijk vind ik. Normaal kan je zelf al snel aan de gang en alleen naar een patiënt. Nu moet je toch vaak met iemand meelopen of zij lopen met jou mee, omdat de communicatie wat lastiger is. Maar we komen er wel! Op naar week 3!